Şefkatli düşünmede, tüm ihtiyaçların görülebileceği ve duyulacağı bir alan yaratabiliriz. 

İhtiyaçlar hepimiz için evrenseldir. Onları tüm insan faaliyetlerinin temeli olarak görebiliriz – gerçekten hepsini. 

Yaptığımız her eylemi aslında bir ihtiyacımızı karşılamak için yapıyoruz, bazen bu eylem bizim ihtiyacımızı karşılamakta başarılı oluyor, bazen de olmuyor. 

Şunu farketmek anlamlı olabilir: İhtiyaç dediğimiz şeyi dünyadaki diğer herkesle paylaşıyoruz.

Sadece kendimizi değil, karşımızdakini de evrensel ihtiyaçlara göre görmeyi ve ilişki kurmayı öğrendiğimizde, yaşları, etnik kökenleri, dilleri, sosyal statüleri, konumları veya geçmişleri ne olursa olsun diğer insanlarla bağlantı kurmamız çok daha kolaydır.

İnsanların ihtiyaçları (stratejiler değil) gerçekten anlaşıldığında, neredeyse her zaman yeni stratejiler (çalışma yolları) ortaya çıkar.

Ve yeni eylem stratejilerinin ortaya çıkmadığı zamanlarda, taraflar bazı ihtiyaçların fark edilmesine rağmen karşılanmadığını fark edebilirler.

Kısacası, bu süreç içimizde şefkati tetikler, bu da ilişkilerde daha fazla uyuma yol açar.